KENDİME DAİR

İnsan, bu dünyada misafir derler.

Elbette gelenler bir gün giderler.

Gelmişim beni de yolcu ederler,

Gelmişim bu hana, İzvit köyünde.

Davar güttüm, sığır güttüm dağlarda.

Tarla kazdım, üzüm derdim bağlarda.

En güzel günlerim kaldı Çağlar’da.

Çekip gittim bir sonbahar ayında.

On sekiz yıl şehir, mektep dolaştım.

Çok yol gittim, nice engeller aştım,

Sular, seller oldum, bendimden taştım.

Deryaya ulaştım, vuslat çayında.

Bir sevda peşinde ömür tükettim,

Yetmiş dane aldım, bir dane ektim,

Bazen güldüm, bazen sıkıntı çektim.

Yaşamak denilen tuhaf oyunda.

Yaş kemalin aldı, yok bende kemal,

Döndüm özüme dedim bu ne hal?

Dedi; irfan yoksa kemalât hayal,

Marifet herkesin kendi payında.

Fani sevdaların derdine düşme.

Havai arzular peşinde koşma.

Ölümle yüzleş de, sapıtıp şaşma.

Yunup arınasın, zemzem suyunda. 

Bilmem ne olacak, sonumu bilmem,

Bir gün çağırırlar giderim gelmem.

Dileğim Allah’tan imanla ölmem.

Amma, nefsim yine eski huyunda.

                  20.02.2010

              Kerim TOSLAK